فصل درو برنج یکی از مهم‌ترین و زیباترین مراحل کشاورزی است که تلاش و زحمت کشاورزان را به ثمر می‌نشاند. این دوره که معمولاً در اواخر تابستان و اوایل پاییز رخ می‌دهد، سرشار از شور و نشاط و همزمان سخت‌کوشی است.
در ایران، استان‌های شمالی مانند گیلان و مازندران به دلیل داشتن آب و هوای مناسب، قطب اصلی کشت برنج هستند. وقتی خوشه‌های برنج به رنگ طلایی درمی‌آیند و دانه‌ها سفت و پر می‌شوند، زمان درو فرا می‌رسد. در گذشته، این کار به صورت دستی و با ابزارهایی مانند داس انجام می‌شد که نیاز به نیروی کار زیادی داشت و معمولاً تمام اعضای خانواده و حتی همسایه‌ها در این کار مشارکت می‌کردند. این همکاری‌ها باعث شکل‌گیری رسم و رسوم محلی و تقویت حس همبستگی در جوامع روستایی می‌شد.
امروزه، استفاده از ماشین‌آلات کشاورزی، به‌خصوص کمباین‌های مخصوص برنج، فرایند درو را بسیار سریع‌تر و آسان‌تر کرده است. این ماشین‌ها درو، خرمن‌کوبی و حتی پاک کردن اولیه برنج را در یک مرحله انجام می‌دهند که باعث صرفه‌جویی در زمان و کاهش هزینه‌های نیروی کار می‌شود. با این حال، در زمین‌های کوچک و صعب‌العبور، هنوز هم درو به روش سنتی انجام می‌شود.
پس از درو، برنج‌ها برای خشک شدن در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند. این مرحله که خرمن‌کوبی نام دارد، باعث می‌شود رطوبت دانه‌ها به میزان استاندارد کاهش یابد تا برای نگهداری و پوست‌گیری آماده شوند. سپس برنج‌ها به کارخانه‌های شالی‌کوبی فرستاده می‌شوند تا پوست خارجی آنها جدا شود و برنج سفید و براق آماده بسته‌بندی و عرضه به بازار شود.
فصل درو برنج تنها یک فرآیند کشاورزی نیست، بلکه نمادی از تلاش و امید است. دیدن مزارع طلایی‌رنگ و تلاش بی‌وقفه کشاورزان، تجربه‌ای دلنشین و فراموش‌نشدنی است.